Eén van mijn grootste struggles wanneer ik mijn diagnose van Fibromyalgie kreeg, was ongetwijfeld ‘mijn grenzen leren herkennen’.
En dan nog… herkennen is 1 ding, maar daar ook nog eens naar luisteren? Het is niet gemakkelijk om plots, na een diagnose, je levensstijl te moeten aanpassen, zeker wanneer je gewoon bent van jezelf soms helemaal voorbij te lopen en je lat torenhoog te leggen.
Zelf ben ik heel perfectionistisch, vooral sinds de middelbare school is dat tot stand gekomen. Ik had last van faalangst en ik dacht altijd dat ik ‘niet goed genoeg’ was. Wanneer je een chronische aandoening hebt dan past dat ‘perfectionistische’ jammer genoeg niet meer in je schema. En da’s hard. Voor sommigen is dat misschien wel het moeilijkste aan chronisch ziek zijn; aanvaarden dat je niet meer (altijd) kan wat je vroeger kon.
Intussen leerde ik ook in therapie om signalen van mijn lichaam te leren herkennen. Die signalen kunnen bij iedereen anders zijn.
Wanneer ik bijvoorbeeld hoofdpijn voel opkomen, of me heel versuft voel, dan weet ik dat ik moet remmen. Remmen en soms letterlijk stoppen met de activiteiten waar ik mee bezig was.
Die ‘pauzeknop’ induwen vind ik nog altijd heel erg moeilijk. Het helpt mij dan wel om bijvoorbeeld in de zetel te zitten en een serie te kijken, of een goed boek te lezen. Ik vervang iets actiefs dan door iets passiefs, maar wel met iets waar ik dan achtersta en niet het gevoel heb dat ik het enkel doe omdat mijn lichaam niets anders aankan. Dat zou niet motiverend werken.
Vroeger zou ik het mij niet kunnen voorstellen hebben, om overdag in de zetel te hangen en tv te kijken.
Nu is dat iets dat bij mijn leven hoort, dat heb ik intussen aanvaard. Ik geniet dan ook extra van de dingen die ik wel kan.
Of dagen waarop ik me goed voel. Ondanks alles probeer ik positief te blijven, want ik heb de indruk dat dat mij doorheen de jaren vooruit geholpen heeft. Daarmee wil ik uiteraard niet zeggen dat het makkelijk is.
Lichtpuntjes
Waar ik sinds een tijdje een gewoonte van maak, is om ‘s avonds voor het slapengaan een ‘dankbaarheidsdagboek’ in te vullen.
Daarin schrijf ik dan dagelijks 1 tot 4 puntjes wat ik positief vond aan die dag en waar ik dankbaar voor was. Dat helpt mij, omdat ik denk dat bijvoorbeeld pijn of mindere momenten ervoor kunnen zorgen dat je de mooie dingen niet meer ziet. Die gaan dan verloren en dan denk je dat je een slechte dag had, terwijl er misschien ook wel lichtpuntjes waren.
Lichtpuntjes hoeven niet altijd groot te zijn, voor mij kan bijvoorbeeld ‘een zonnige dag’ al een lichtpuntje zijn. Of een fijn berichtje van iemand, een complimentje of een knuffel.
Sta jij de komende week ook eens stil bij de volgende vragen?
– Waar ben jij dankbaar voor?
– Sta jij genoeg stil bij de lichtpuntjes doorheen de dag?
– Luister je genoeg naar je lichaam? Herken jij de signalen wanneer je best wat gas terug neemt?
Succes! En niet vergeten; jij bent het waard. Je mag voor jezelf zorgen.
Liefs,
Chloë
