Toen ik 15 jaar was ben ik chronische pijn beginnen krijgen. Ik was altijd heel moe, geraakte moeilijk vooruit en had altijd hoofdpijn. Ik dacht dat dit normaal was, maar ik zag mijn vrienden veel uitgaan, met vrienden afspreken, dingen doen die ik niet kon doen omdat ik daar geen energie voor had. Later was er dan ook een leerkracht die zich ongerust maakte omdat ik altijd in slaap viel in de klas, klaagde van pijn… Ik ben toen naar de huisarts gegaan maar werd toen niet gehoord en werd afgestempeld als een puber die gewoon wat vermoeider was dan een ander. Ik voelde mij onbegrepen, alleen. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik bleef doorgaan, dat ik al mijn pijnklachten (waar ondertussen ook spierpijnen en spierkrampen bijgekomen waren) aan de kant schoof. Ik voelde mij eenzaam, want ik wist dat er iets mis was, maar niemand in mijn omgeving zag hoe hard ik moest vechten en geloofde mij niet. Ik deed overal mijn best, haalde goede punten op school, deed een studenten job elk weekend en had veel vrienden. Toch had ik veel pijn en voelde ik mij in die periode zo eenzaam. Niemand geloofde mij, omdat mijn pijn niet zichtbaar is. Ik ben blijven doorgaan en over mijn grenzen gaan tot ik op mijn 17e volledig ben gecrasht. Mijn leven viel een beetje stil, ik verloor veel vrienden en stopte met werken. Ik viel in een zwart gat en de pijn werd steeds erger. Het heeft toen een dik halfjaar geduurd voor ik effectief gehoord werd door de dokters en heb toen ook een diagnose gekregen. Ik voelde mij alleen, ondanks dat ik eindelijk een antwoord had. Ik kende niemand in mijn omgeving die chronische pijn had en ik had niemand die mij echt volledig begreep. Ik ben toen via via terecht gekomen bij ‘pijnpunt jongeren vzw’ waar ik veel lotgenoten heb leren kennen. Ik heb toen, zeker in het begin, veel gehad aan de maandelijkse lotgenoten contacten. Die contacten waren altijd even een plakkertje over de wonden van de afgelopen jaren. Even een plaats van herkenning, een plaats waar ik mij niet moest verantwoorden voor mijn gedrag, mijn pijn. Een plaats waar die eenzaamheid even verdwijnt.