Reality check door corona infectie

Covid

Een onderwerp dat al meer dan twee jaar onze samenleving bepaalt.
Niet gedacht dat ik hierover zou schrijven, hier op deze blog.
Want, wat heeft corona te maken met de thema’s die aanbod komen bij chronische pijn? Wel, intussen kan ik u zeggen; meer dan dat je denkt. Zeker als je ziek bent geweest of mentaal erg veel last had van de isolatieperiode.

Een aantal weken geleden kreeg ik zelf een corona. Nadat ik me in een weekend op korte tijd erg ziek begon te voelen, deed ik een positieve zelftest. In die twee jaar dat corona hier rond hangt, was ik nooit echt bang om zelf ziek te worden. Begrijp me niet verkeerd, ik heb dit onderwerp altijd heel erg serieus genomen, vooral om anderen te beschermen. Wat ik bedoel is, dat ik me niet echt zorgen maakte om mijn eigen gezondheid, maar ook opnieuw wel om de mensen rondom me, de mensen om wie ik geef, de mensen die ik graag zie. Iets dat doorheen de jaren wel heel vaak terugkeert en dat een groot werkpunt voor mezelf is; leren zorg dragen voor mezelf.

Angst om opgesloten te zitten met mezelf en mijn eigen gedachten.

Eerst voelde ik angst. Angst voor die quarantaine. Angst om opgesloten te zitten met mezelf en mijn eigen gedachten. Maar veel aandacht kon ik die angst niet geven. Want ik was ziek, zo ziek was ik zelfs in geen tijden meer geweest. Om eerlijk te zijn had ik het echt onderschat. Ik zou het niet groter maken dan dat het is, wat mezelf betreft. Maar het is ook een werkpunt van mij om niet steeds te minimaliseren wanneer het minder goed gaat. Want JA, ik ben ook belangrijk, al geloof ik dat misschien zelf nog niet altijd. Eerlijk gezegd vond ik het moeilijk om voor mezelf te zorgen. Om te geven wat mijn lichaam nodig had. Terwijl dat net zo belangrijk is en ik dit zelf ook aan iedereen zou meegeven. “Draag zorg voor jezelf, want je hebt maar 1 lichaam.”
Waarom is dat toch zo moeilijk, om je eigen raad op uzelf toe te passen?

Raar maar waar, die quarantaine was een enorme reality check voor mij. Ik ben mezelf enorm tegengekomen en heb ontzettend veel kunnen nadenken. Na enkele dagen werd die quarantaine zelfs een ‘veiligheid’ voor mij. Ik moest mij niet goed voordoen of sterk houden voor een ander. Ik moest me niets aantrekken van hoe ik eruit zag of hoe ik overkwam, en ik moest me al helemaal nergens voor verantwoorden. Ineens was precies alles makkelijker, weg van die drukte en de plaatsen waar mensen oordelen. En ik denk, dat het nét daarvoor is dat ik soms zou willen wegvluchten.

Maatschappij en draagkracht

Het leven vraagt heel veel van ons, de maatschappij legt een enorme druk op onze schouders, een druk waaraan we soms bezwijken. We moeten, moeten, moeten altijd maar. We moeten sociaal zijn, ookal hebben we daar niet altijd zin in. Het is nog steeds taboe, maar verdorie toch, wat zouden we soms allemaal eens ‘STOP’ moeten roepen. Ik vraag me dan af of ik de enige ben die last heeft van die hoge druk, maar wellicht zijn er net als ik nog heel veel mensen die er last van hebben, maar er gewoon niet voor uit komen…

Om deze redenen was het voor mij moeilijk om na mijn isolatieperiode weer het ‘echte’ leven te hervatten. Het feit dat ik na 10 dagen nog steeds niet veel beter was, hielp er ook niet aan. Tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds last van kortademigheid en vermoeidheid. Mijn eigen grenzen respecteren is momenteel prioriteit. Opnieuw een uitdaging voor mij, want rust nemen en ik? Da’s moeilijk.

Het leven brengt ons soms op een pad waar we zelf onze weg op moeten vinden. Al die constante uitdagingen in het leven hoeven voor mij niet, maar ik vrees dat dit iets is waar we voor altijd mee geconfronteerd zullen worden, iets waar we mee moeten leren omgaan. Misschien is dat iets dat jou net wel goed lukt, iets dat jouw leven net spannend maakt, dat kan en dan ben ik daar blij om voor jou.
Maar aan degene die hier ook moeite mee hebben, wil ik vooral meegeven; Alles op uw tempo. Ook al wordt dat altijd niet aanvaard, gij hebt uw eigen draagkracht, en niemand kan die draagkracht voor u bepalen. Onthoud dat maar heel goed.

“Hoezo stress? Maar jij werkt toch niet?”

Een vraag die ik ooit kreeg. Het brak letterlijk mijn hart. Het gaf me onzekerheid en heel veel twijfels.
Nu, nu weet ik beter. Dit is gewoon het bewijs van mensen die ‘niet beter weten’, en je kan het hen vandaag de dag misschien niet eens meer kwalijk nemen… Zoals je misschien al ervaren hebt, mensen kunnen hard zijn.
Als iemand dit ooit tegen u zou durven zeggen, dan antwoord je maar met volle overtuiging dat ziek zijn, fysieke en/of mentale pijn en herstel, een fulltime job is. En nee, die duurt niet van nine to five. 😉

Liefs,
Chloë