Er zijn de afgelopen jaren verschillende periodes geweest waarin ik me eenzamer voelde dan anders en het echt aan me knaagde. Ik stel vast dat er een aantal dingen die daar een belangrijke rol in spelen. Enerzijds hoe het op dat moment met me gaat en dus ook hoeveel afleiding ik kan opzoeken. Wanneer de pijn en andere klachten me ervan weerhouden te doen wat ik graag doe zoals breien krijgt het gevoel van eenzaamheid meer ruimte. Daarnaast hebben bepaalde gebeurtenissen daar ook veel invloed op. Bijvoorbeeld het zien (af)studeren van vrienden, momenteel voor mij echt niet haalbaar maar daarom geen minder groot verlangen van me. Dan is het moeilijk als je je omgeving wél de dingen ziet doen die jij voor jezelf ook in gedachten had en waarvan je nooit had verwacht ze te moeten missen. De grootte van de "kloof" tussen mijn leefwereld en die van de mensen rond me heeft ook een grote invloed. Een goed voorbeeld daarvan is dat ik me tijdens de Corona periode eigenlijk (in tegenstelling tot veel anderen) veel minder eenzaam voelde dan anders. Voor mij veranderde er immers helemaal niet zoveel en de mensen rond me kwamen dichter bij mijn realiteit te staan waardoor onze leefwerelden beter aansloten. De dingen die mij dagelijks beperkten golden nu voor een groot deel ook voor de rest van de wereld en dus was contact en verbondenheid toegankelijker, bovendien op een manier die minder van me vroeg.

Wat ook een grote invloed heeft is hoe het medisch loopt, meer bepaald op vlak van doktersafspraken, eventueel (zicht op) perspectief, teleurstellingen over gefaalde behandelingen ,... Wanneer je maanden lang tegelijk hoopvol en angstig naar een bepaalde afspraak toeleeft en die arts/.... je vervolgens niet serieus neemt, niet kan bieden wat je had gehoopt, de situatie verkeerd inschat of zelfs op een kwetsende manier met je omgaat, komt dat heel hard aan. Als je dan nadien buiten komt, wetende dat je een manier moet zien te vinden door te blijven gaan en ook deze tegenslag weer te incasseren, is eenzaamheid heel onvermijdelijk. Die momenten zijn vreselijk zwaar en vragen vaak veel tijd om enigszins achter je te laten. Vaak val ik dan echt even in een put, niet goed wetende wat ik met mezelf aan moet, overmand door boosheid en verdriet en heb ik het gevoel er "alleen," voor te staan. Het tegenovergestelde is ook waar. Als een afspraak goed loopt voel ik me nadien vaak wat sterker en weerbaarder en heb ik wat hernieuwde moed en hoop.

Eenzaamheid kan ik het best bestrijden met afleiding, liefst iets wat concentratie vergt, maar een ziek lichaam laat dat jammer genoeg niet altijd toe. Zeker op die momenten probeer ik mezelf te blijven herinneren aan de eindigheid van alles. Dat niets blijft zoals het is, hoe moeilijk ook. Ik probeer de mooie dingen in mijn dagen te blijven zien en benoemen, de kleine gelukjes, soms een hele zoektocht waarbij ik hulp nodig heb, zodat ik er bewuster van kan genieten en dus iets tegenover die eenzaamheid kan stellen. Daarnaast besteed ik dan veel aandacht aan wat ik wél heb. Lieve, zorgzame ouders, twee ontzettend schattige (knuffel)katjes, een getraind oog voor schoonheid op de meest onverwachte plaatsen, intens kunnen genieten van kleine geluksmomentjes, het kunnen blijven lachen doorheen dit alles, een knusse, warme thuis, mensen rond me die graag zien zoals ik ben, ... Daarbij laat ik wel nog ruimte voor eenzaamheid en verdriet want ook die mogen er zijn en er is geen mens op deze aarde die het langdurig volhoudt alleen maar optimistisch en positief te zijn. Er is niets mis met eens goed wenen, boos zijn op het onrecht en de oneerlijkheid, troost nodig hebben en niet in staat zijn te zien wat er goed is aan je leven. Ook die momenten mogen en moeten er zelfs zijn. Daarbij hou ik in mijn achterhoofd dat ze ook weer voorbij gaan en er wie weet dan ook wat ruimte is vrijgekomen voor mooie en fijne momenten/ gevoelens.