Eenzaamheid is iets dat me soms, de laatste tijd redelijk hard, kan overvallen. Als ik op maandag aan de week start, iedereen naar zijn/haar werk of school vertrekt en ik achter mijn laptop kruip om mijn lessen te volgen, komt dat wel eens opdagen. Als ik dan naar de aula kijk, die gevuld is met studenten die praten, lachen en de les volgen met elkaar en ik alleen aan de keukentafel zit denk ik daar wel eens aan. Hoe zou het zijn als het voor mij ook mogelijk was om gewoon fysiek naar de lessen te gaan? Zou ik ook bij een groepje vrienden horen en grapjes kunnen maken tussen de lessen?

Meestal als dit me overvalt, probeer ik me zo goed als kan af te leiden. Ik heb gelukkig een fantastische hond, die steeds op mijn schoot springt, graag knuffelt, speelt en die me heel vaak kan afleiden. Toch is dit niet hetzelfde als contact met leeftijdsgenoten. Ik hou ervan om steeds bij mijn hond te zijn, maar een babbeltje af en toe overdag (bijvoorbeeld) zou wel fijn zijn.

Wat ik het meest mis als ik me eenzaam voel, zijn de mensen rondom mij die me nauw aan het hart liggen, maar ook alle dinges die ik niet kan en ook nooit meer zal kunnen. Sommige dinges had ik nog niet eens gedaan, nog nooit en zijn voor de rest van mijn leven direct geschrapt. Als mijn ouders, broer en zus naar hun werk, school of hobby's vertrekken en dus weg zijn, mis ik hun gelach, gebabbel, de grapjes en zelfs hun gekibbel. Gewoon hun aanwezigheid. Soms kan ik ook wel eens genieten van een momentje rust en stilte als ze vertrekken, maar die momenten duren nooit lang. Meestal zet ik wel een muziekje op op de achtergrond. Soms durf ik ook wel eens de tv opzetten, niet om tv te kijken, maar om gewoon wat gebabbel te horen in huis.
Ik merk ook dat nu de dagen korter worden, het langer donker blijft en het nog meer slecht weer is/wordt, dat ik weer even in een lastigere periode zit omdat ik nu ook minder in de tuin kan gaan zitten.